Bye Bye Melbourne...

1 augustus: Een jaar of 17 geleden trok ik diezelfde dag voor de eerste keer op ‘avontuur’. Nu is dat niet veel anders, alleen is het avontuur wat groter en ben ik deze keer alleen. Geen mama en papa om mij uit te wuiven wanneer de bus wegrijdt, wel een gastgezin die ik liever nog wat langer had kunnen knuffelen.

Het aftellen begon vrijdagavond. Ilana vroeg of er zaken waren die ik nog wou doen in het weekend. Mijn antwoord? Véééél tijd met de kinderen spenderen!! Zo gezegd zo gedaan dus, en het begon met Toby zijn footy training. Na de training even naar huis om wat in te pakken en daarna met hem gaan lunchen en foto’s gaan printen voor zijn scrapbook. In de namiddag was het footy, maar de demons verloren L Zondag mee naar Jordan zijn footymatch en in de namiddag was er een feestje voor mij!  De hele familie kwam langs en het was fantastisch om iedereen nog eens te zien en een dikke knuffel te geven. Ze gaven me allemaal kaartjes en zelfs centjes. Van de kindjes en I & B kreeg ik nog timtams, een fotoboek en een dansende koala. Dat laatste wordt mijn reisgezel, foto’s volgen… ;)

Dan maandag, mijn laatste werkdag. Lag het aan het fenomenale weer of aan het besef dat ik zou vertrekken, maar de kinderen waren ongelofelijk braaf! Met de tweeling speelde ik waterspelletjes en de oudsten hadden vroeger gedaan met school dus dat was ook ideaal, we hadden een superleuke namiddag in de zon met allevier de kindjes. Jordan kreeg het ineens in zen bolleke om een video met mij te maken, maar dat 40min voor bedtijd.. En hij wil het altijd nogal uitgebreid dus nadat hij eerst superveel achtergronden voor ons greenscreen had uitgezocht, was het al bijna bedtijd. We probeerden ons te haasten maar hadden wat problemen met het licht voor ons greenscreen. Het moest dus snelsnel en om eerlijk te zijn was de kwaliteit daardoor ook niet al te goed. We besloten een lange afstandsvideo te maken waarvan het resultaat binnen een aantal weken zal te zien zijn…

De nacht van maandag op dinsdag sliep ik niet veel, ik wou nog mijn gsm leegmaken maar begon met naar alle filmpjes en video’s te zien. Ongelofelijk hoe gegroeid mijn jongens zijn, kon het bijna niet geloven. De tweeling van 2 baby’s naar echte grote jongens. <3

Om 5u30 stond ik op, Toby had me gehoord en kwam me dan maar wat gezelschap houden in mijn kamer tijdens de laatste dingen die ik nog moest inpakken.

Om 7u30 was het dan tijd om te vertrokken. Knuffelen en kusjes tot en met, en toen kwamen de tranen bij Jordan. Mijn hart brak… Jordan is een erg stoere jongen, als oudste broer moet hij toch de coole gast uithangen? Maar tegelijk is hij ook erg gevoelig. Mijn lieve Jordan, zo verdriet, het deed me veel verdriet maar het was een tot ziens, daar ben ik van overtuigd.

Bronson en ik haalden veel herinneringen op in de rit naar de luchthaven en dan moest ik ook van hem afscheid nemen. Hij had geen spijt van de aupair die ze gekozen hadden en dat gold voor mij ook ;)

Dan begon het al goed, ik zat met overgewicht (neen niet ik, mijn valies) en ik mocht er al wat gerief uithalen! Ik gaf mijn bagage af en zette me even neer om te kijken waar ik heen moest en had een bloedneus. Ongeluk komt altijd in drievoud dus natuurlijk moest er nog iets volgen: onze vlucht had vertraging. Achja, ongeluk is relatief natuurlijk: 2 dagen geleden arresteerden ze in Sydney 4 terroristen die een aanslag op een vliegtuig gingen plegen. De veiligheid in alle Australische luchthavens werd meteen naar een hoger niveau gebracht en daar ben ik niet rouwig om. Liever een vlucht met vertraging dan slachtoffers.

Aangekomen in Nieuw Zeeland was de controle superstreng. Ik herinnerde me dat ik zenuwen had toen ik aankwam in Melbourne maar dat was niets, hier leek ik wel een gangster! Ik moest op 3 verschillende plaatsen mijn retourticket laten zien, ik mocht mijn gsm niet gebruiken, ik werd ondervraagd over vanalles en nog wat en er werd een background check gemaakt van mijn paspoort. Ik sta nu in hun data en als ik ooit terugkom zou ik minder streng worden aangepakt zei hij, laat ons hopen.

Uiteindelijk was het al een uur of 18 toen ik in het hostel aankwam (16uur Melbourne tijd), was dus eigenlijk een hele dag kwijt. Voor ik hier kwam dacht ik dat van Australie naar Nieuw Zeeland zoals bij ons met Ryanair van Brussel naar Spanje vliegen was, goed mis had ik het. Zowel in afstand als in prijs ;)

Bon, nu zit ik hier op de free wifi gauw een update te doen. Ik heb mijn planning voor morgen wat bekeken want ik ben hier maar 2 volle dagen, en dan neem ik de slaapbus naar Auckland.

Om af te sluiten, vertel ik je graag wat meer over de kindjes want ze zijn de moeite om te leren kennen ;)

Jordan is de oudste, hij is 7 jaar. Hij is geobsedeerd door alles wat een scherm heeft, en vooral als er een appel opstaat: iPad, iPod, iPhone, Macbook, .. zijn favoriete hobby is youtube kijken en video’s maken voor zijn eigen youtube channel. Hij is heel gemotiveerd, maar soms een beetje té. Hij heeft iets in zijn hoofd en het moet NU gebeuren, vooral met zijn videos. Jordy zoals we hem vaak noemen, heeft ook een erg gevoelig kantje. Hij zal het niet gauw laten merken, maar het maakt hem wel superschattig J Vroeger hadden zijn grootouders een hond waar hij gek van was, maar een oppas die toen op hem babysitte heeft hem een trauma gegeven over honden en nu heeft hij echt een fobie. Heel triest om te zien want soms regelde zijn mama dat hij bij een vriendje kon gaan spelen maar dan was het een strijd om hem daar te krijgen want dat vriendje had een hond.. Met veel tranen en nadat Ilana beloofde de mama te vragen de hond weg te houden ging hij dan meestal wel. Jordan zal me vooral bijblijven als een expressief en creatief kereltje die denkt dat hij 20 is ipv 7 :D

Toby is 5, mijne mega Toby. Hij is het typische middelste kind: aandacht en aandacht zijn nog niet genoeg, doe nog maar een beetje meer aandacht. Soms laat hij dat merken door ondeugend te zijn, maar soms zegt hij het ook gewoon: Hé, geef mij eens wat meer aandacht! Je merkt het al, niet op zijn mondje gevallen. In veel opzichten zie ik mezelf vaak in Toby, we hebben veel dezelfde interesses. Zo maken we graag dingen zoals een scrapbook en horen we graag nieuwe weetjes.  Supersportief en competitief, en als hij dan zijn eigen regels tijdens het spel maakt, dan volg je die gewoon, want zoals hij zelf zegt: “Don’t mess with Toby.”

Dan volgt Jamie, de oudste van de tweeling. Jamie is een klein bazeke, letterlijk en figuurlijk. Door de babyfoon kan je hem bevelen horen geven aan Benji: “Benji, ween en dan komt mama!” Ook zijn muzikaal talent konden we telkens door de babyfoon aanschouwen, en geloof me, hij heeft écht talent. Neurie een halve seconde van een liedje en hij roept al meteen welk liedje het is. Zingen is een van zijn favoriete bezigheden en het is niet enkel Humpty Dumpty of Dr Knickerbocker, ook We will rock you en Castle on the hill behoren tot zijn tophits.

Benji, letterlijk de benjamin van de familie is een erg verstandig kereltje. Hij is ook diegene die zorg draagt voor iedereen. Weent iemand, dan gaat hij meteen water en een knuffeltje halen. Is Jamie het muzikaal talent, dan is Benji het acteertalent. Hoe hij gezichten kan trekken en acteert, geniaal gewoon. Soms is hij ook wel erg nerveus, vooral als iets niet is zoals het hoort (en als hij zijn clownsbroek naar het park dan is dat ook gewoon zo!)

Ook mijn gastouders zijn het vermelden zeker waard. Ilana is een erg toegewijde mama, ze komt op de laatste plaats en haar 4 kinderen en man komen altijd voor haar. Soms een beetje teveel, ze kan zichzelf moeilijk wat rust en relaxatie gunnen. Bacteriën zijn haar grootste vijand want een ziek kind is niet plezant, laat staan 4! Ilana is ook een echte mama voor mij geweest, wanneer Bronson niet thuis was deden wij gewoon gezellig een girls night met een chickflick en ne goeie creme! Wanneer de tweeling hun middagdutje deed, babbelden we heel erg veel, zo kent ze al mijn vrienden én familieleden (ze is zelfs zot van mijn zus haar puppy!) Altijd overdreven lief voor mij, in het begin zei ze soms zelf: och het is zo prachtig weer, zo kan je toch niet werken. Hup, ga maar wat verkennen. En als ik iets zag in de winkel dat ik wou kopen weigerde ze dat ik dat zou betalen.

Bronson is een echte man, een wandelend cliché. Gek van zijn vier zonen doet hij niet liever dan met hen football spelen of ze meenemen naar een match. Footy op tv? Sorry dan moet alles wijken, haha! Naar mij toe was hij heel enthousiast, hij wou mij zoveel mogelijk laten zien van Melbourne en de rest van Victoria.

Ik kan het niet genoeg zeggen hoeveel geluk ik heb gehad met dit prachtig gezin. En ja, het was niet elke dag simpel. Vier jongens bij elkaar zijn inderdaad zoals je het je voorstelt: drukte, lawaai, vechten, traantjes.. maar ik zou het voor geen geld van de wereld hebben willen missen…